REVIEWS |
Blackbriar - A Dark Euphony
Score
Datum review
25-09-2023
Media
CD
Tracks
11
Release
29-09-2023
Langzaam maar zeker weet Blackbriar zijn plekje te verstevigen in de Nederlandse metal/gothic scene, waarbij de band ook steeds meer voet aan de grond zet in het buitenland, getuigt ook de gezamenlijke Europese tour met Ad Infinitum dit najaar. Voorafgaand aan deze tour brengt de band zijn tweede album A Dark Euphony uit.
Hoewel de titel misschien anders doet vermoeden, An Unwelcome Guest, voel je je zeker geen ongewenste gast op het album, bij het instarten van de openingstrack. Een mooi intro, waarbij de zang/koor lijn fraai wordt herhaalt in de instrumentale, om vervolgens een bombastische en energieke opening te leveren.
Een vleugje folk klinkt door op Far Distant Land, waarbij het geluid golft tussen rustigere ‘fluit’ stukjes en meer bombastischer geluid. Het nummer laat ook goed het bereik van de stem van Zora horen, waarbij de hogere regionen veelvuldig worden opgezocht. Een andere kant van de stem van Zora Cock is terug te horen op Bloody Footprints In The Snow, met veel legato.
Naast de sterke stem van Zora, mag ook zeker het instrumentale werk worden benoemd, welke zeer goed tot zijn recht komt. Een aantal hoogtepunten zijn daarbij vanuit instrumentaal oogpunt toch wel onder andere Spirit Of Forgetfulness, My Soul’s Demise en ook Crimson Faces.
De band laat op The Evergreen And Weeping Tree ook horen in wat rustiger werk goed uit de voeten te kunnen. Misschien is het bombastisch uitbarstende einde van de rockballad wat voorspelbaar, waar misschien meer verrassend een ballad met enkel de dreiging van uitbarsten had geweest.
Zo begint ook My Soul’s Demise met een rustigere inzet, waarbij laagje voor laagje wordt opgebouwd, waarbij dit hier dan eigenlijk weer compleet passend voelt. In het nummer klinkt wel duidelijk een Kate Bush tintje door, waarmee ook weer een ander geluid wordt gecreëerd. Het Bush tintje geldt misschien ook wel wat voor Forever And A Day, met ook een heerlijk symfonisch / bombastisch instrumentaal geluid.
Het album wordt in stijl afgesloten met het stevige Crimson Faces, welke ook wel een catchy gehalte heeft. Blackbriar levert dan ook een puike tweede studioalbum af met A Dark Eupohny, waarmee het nog maar eens bewijst zijn plekje meer dan te verdienen in de hardere rock/metal scene, zowel in ons eigen landje als er buiten.
Hoewel de titel misschien anders doet vermoeden, An Unwelcome Guest, voel je je zeker geen ongewenste gast op het album, bij het instarten van de openingstrack. Een mooi intro, waarbij de zang/koor lijn fraai wordt herhaalt in de instrumentale, om vervolgens een bombastische en energieke opening te leveren.
Een vleugje folk klinkt door op Far Distant Land, waarbij het geluid golft tussen rustigere ‘fluit’ stukjes en meer bombastischer geluid. Het nummer laat ook goed het bereik van de stem van Zora horen, waarbij de hogere regionen veelvuldig worden opgezocht. Een andere kant van de stem van Zora Cock is terug te horen op Bloody Footprints In The Snow, met veel legato.
Naast de sterke stem van Zora, mag ook zeker het instrumentale werk worden benoemd, welke zeer goed tot zijn recht komt. Een aantal hoogtepunten zijn daarbij vanuit instrumentaal oogpunt toch wel onder andere Spirit Of Forgetfulness, My Soul’s Demise en ook Crimson Faces.
De band laat op The Evergreen And Weeping Tree ook horen in wat rustiger werk goed uit de voeten te kunnen. Misschien is het bombastisch uitbarstende einde van de rockballad wat voorspelbaar, waar misschien meer verrassend een ballad met enkel de dreiging van uitbarsten had geweest.
Zo begint ook My Soul’s Demise met een rustigere inzet, waarbij laagje voor laagje wordt opgebouwd, waarbij dit hier dan eigenlijk weer compleet passend voelt. In het nummer klinkt wel duidelijk een Kate Bush tintje door, waarmee ook weer een ander geluid wordt gecreëerd. Het Bush tintje geldt misschien ook wel wat voor Forever And A Day, met ook een heerlijk symfonisch / bombastisch instrumentaal geluid.
Het album wordt in stijl afgesloten met het stevige Crimson Faces, welke ook wel een catchy gehalte heeft. Blackbriar levert dan ook een puike tweede studioalbum af met A Dark Eupohny, waarmee het nog maar eens bewijst zijn plekje meer dan te verdienen in de hardere rock/metal scene, zowel in ons eigen landje als er buiten.