REVIEWS |
Navarone - V
Score
Datum review
17-02-2023
Media
CD
Tracks
12
Release
17-02-2023
Vijf jaar na het album Salvo brengt Navarone zijn vijfde studioalbum uit met de toepasselijke titel: V. En zoals de band al eerder aankondigde en ook al uit de (vele) singles was op te maken, klinkt het album minder stevig dan dat we van de band zijn gewend.
Het andere geluid, komt deels uit het hart van zanger Merijn, welke deze songs moest schrijven (ook wel vanwege Corona). Maar wellicht ook nog wat als navolging van het The Voice avontuur en het bereiken van de meer mainstream luisteraar. Maar misschien ook het opnemen van het album met Gordon Groothedde, heeft zijn invloed op het geluid van V.
Waar wellicht gehoopt werd op meer airplay op de radio stations, bleef dit helaas toch achterwege met de diverse singles die de band uitbracht. Vraag is dan, waren de nummers dan niet goed genoeg, of heeft het Nederlandse radio landschap het mis? Mijn antwoord in deze is duidelijk: de radio stations hebben het compleet mis!
Ja, het album is meer poppy. Misschien dat het zelfs af en toe niet meer geheel pop rock genoemd mag worden, maar het werk is zowel instrumentaal als vocaal gewoon weer sterk. En laten we niet vergeten dat Navarone in het verleden al vaker heeft bewezen zowel in het hardere als zachtere werk zijn mannetje te staan, denk aan het (voornamelijk) akoestische A date at the chapel.
Een “nadeel” van de vele al uitgebrachte singles, is dat het album niet meer zo veel verrassingen kent. Toch opent het album, verrassend en a-typisch, met Divided. Vanuit een piano intro, zet het nummer vervolgens door in elektronische sferen met een staaltje groove. Waar een zelfde (meer elektronisch ingezette) sfeer ook wel terug klinkt op Question Why, met ook een funky/groovy karakter en de, nu al, live-kraker The End Of The World.
Friends is geschreven door Groothedde samen met Jacqueline Govaert. Hoewel het zeker niet klinkt als een Krezip liedje, is wel een hoog pop gehalte terug te horen, op een voor Navarone doen, erg kort nummer met 2 minuut 18. Er moet dan toch wel een radiozender die deze 2 minuten in hun programmering kwijt kan?
Bij het horen van Heroes Someday wil je bijna al We Are The Champions gaan inzetten bij de begin klanken. De voorliefde voor Queen, is overduidelijk terug te horen in deze piano ballad. Een fraaie song, waarin de combinatie van een piano, strijkers en de stem van Merijn het nummer van begin tot eind dragen.
Andere singles die ook een plekje op het album hebben gevonden zijn het meer uptempo en pop rock Keep On Running, de poprock ballad Wire met fraaie mondharmonica solo van Roman Huijbreghs en ook Come What May. Andermaal een rustigere song, met wel zeer aangenaam gitaarwerk ook.
Vreemde eend op het album is dan wellicht Green Lights. Een nummer met wat meer hip-hop beat achtige invloeden. Het doet een beetje denken aan een poging van Nickelback eerder om een mix van (pop)rock met dit genre te mixen, maar dit komt er niet helemaal goed uit. Zoals ook de Canadese rockband hier niet in slaagde.
Met de nog meer pop rock uptempo track Stakes, volgt via Break Away, een ballad met fraaie opbouw naar een meer bombastisch deel, de afsluiter (en eerste single van het album) Can’t Love. Het nummer bewees al eerder zijn kracht en doet dat, ook als afsluiter van het album, zeker ook weer.
Het album is wellicht commerciëler dan voorheen, maar buiten kijf staat dat de mannen van Navarone “gewoon” weer een goede plaat afleveren. Daar waar de band wordt ondergewaardeerd door de verschillende radio stations, krijgt het album van ons wel een full score. Dat zelfs ondanks dat het minder rocky is, wat dan eigenlijk wel oproept tot een theatertour van Merijn, Roman, Kees, Bram en Robin.
Het andere geluid, komt deels uit het hart van zanger Merijn, welke deze songs moest schrijven (ook wel vanwege Corona). Maar wellicht ook nog wat als navolging van het The Voice avontuur en het bereiken van de meer mainstream luisteraar. Maar misschien ook het opnemen van het album met Gordon Groothedde, heeft zijn invloed op het geluid van V.
Waar wellicht gehoopt werd op meer airplay op de radio stations, bleef dit helaas toch achterwege met de diverse singles die de band uitbracht. Vraag is dan, waren de nummers dan niet goed genoeg, of heeft het Nederlandse radio landschap het mis? Mijn antwoord in deze is duidelijk: de radio stations hebben het compleet mis!
Ja, het album is meer poppy. Misschien dat het zelfs af en toe niet meer geheel pop rock genoemd mag worden, maar het werk is zowel instrumentaal als vocaal gewoon weer sterk. En laten we niet vergeten dat Navarone in het verleden al vaker heeft bewezen zowel in het hardere als zachtere werk zijn mannetje te staan, denk aan het (voornamelijk) akoestische A date at the chapel.
Een “nadeel” van de vele al uitgebrachte singles, is dat het album niet meer zo veel verrassingen kent. Toch opent het album, verrassend en a-typisch, met Divided. Vanuit een piano intro, zet het nummer vervolgens door in elektronische sferen met een staaltje groove. Waar een zelfde (meer elektronisch ingezette) sfeer ook wel terug klinkt op Question Why, met ook een funky/groovy karakter en de, nu al, live-kraker The End Of The World.
Friends is geschreven door Groothedde samen met Jacqueline Govaert. Hoewel het zeker niet klinkt als een Krezip liedje, is wel een hoog pop gehalte terug te horen, op een voor Navarone doen, erg kort nummer met 2 minuut 18. Er moet dan toch wel een radiozender die deze 2 minuten in hun programmering kwijt kan?
Bij het horen van Heroes Someday wil je bijna al We Are The Champions gaan inzetten bij de begin klanken. De voorliefde voor Queen, is overduidelijk terug te horen in deze piano ballad. Een fraaie song, waarin de combinatie van een piano, strijkers en de stem van Merijn het nummer van begin tot eind dragen.
Andere singles die ook een plekje op het album hebben gevonden zijn het meer uptempo en pop rock Keep On Running, de poprock ballad Wire met fraaie mondharmonica solo van Roman Huijbreghs en ook Come What May. Andermaal een rustigere song, met wel zeer aangenaam gitaarwerk ook.
Vreemde eend op het album is dan wellicht Green Lights. Een nummer met wat meer hip-hop beat achtige invloeden. Het doet een beetje denken aan een poging van Nickelback eerder om een mix van (pop)rock met dit genre te mixen, maar dit komt er niet helemaal goed uit. Zoals ook de Canadese rockband hier niet in slaagde.
Met de nog meer pop rock uptempo track Stakes, volgt via Break Away, een ballad met fraaie opbouw naar een meer bombastisch deel, de afsluiter (en eerste single van het album) Can’t Love. Het nummer bewees al eerder zijn kracht en doet dat, ook als afsluiter van het album, zeker ook weer.
Het album is wellicht commerciëler dan voorheen, maar buiten kijf staat dat de mannen van Navarone “gewoon” weer een goede plaat afleveren. Daar waar de band wordt ondergewaardeerd door de verschillende radio stations, krijgt het album van ons wel een full score. Dat zelfs ondanks dat het minder rocky is, wat dan eigenlijk wel oproept tot een theatertour van Merijn, Roman, Kees, Bram en Robin.